Wat is er ondertussen allemaal gebeurd?
De temperaturen zijn hier gestegen tot een ondraaglijke hoogte. Overdag is het ongeveer 36 graden en niemand komt hier buiten voor 6 uur. Aangezien ik me moet aanpassen aan de plaatselijke cultuur (en toch ook wel van slapen houd) slaap ik daarom bijna iedere dag de siesta!
Vorige week ben ik gaan kamperen met mijn school en dit was echt een van de beste ervaringen die ik hier al gehad heb!
Een kort overzichtje:
Dinsdag zijn we 's middags vertrokken. Na 4 uur in de bus zitten kwamen we aan in Cafayate, Salta. De tenten werden opgezet en werden we opgedeeld in groepen. Daarna speelden we spelletjes en moesten we een naam, spreuk en lied vinden voor onze groep. Ik heb me echt geamuseerd, in mijn groep zaten leuke mensen!
De volgende dag was het dan zover: de beklimming van de berg. Onder de brandende zon en met een bamboestok in de hand vertrokken we. Na 4 u stappen, kwamen we dan aan aan de top! Daar wachtte op ons een grote waterval met ijskoud water, zalig, die verkoeling na zo lang in de zon gestapt te hebben. (Iedereen was trouwens onder de indruk van de kleur van mijn gezicht.)
We kregen dan een kaartje dat zei: vallen op je weg is toegestaan, opnieuw opstaan verplicht.
Het kamperen hier staat sterk in het teken van bezinnen en nadenken over het leven.
 |
| Het uitzicht terug beneden, na de beklimming |
De volgende dag zijn we naar het centrum van Cafayate geweest. Daar heb ik het beroemde wijn-ijsje geprobeerd, maar dat vond ik echt niet lekker! Daarna deden we een soort Olympische Spelen en ik werd 3e met kogelstoten. Moeilijk te geloven, maar hier een foto als bewijs:
Daarna ging iedereen naar een kerk. Daar aangekomen kreeg iedereen een bijbel met brieven tussen van hun familie. Mijn familie had voor mij geen bijbel maar een boekje met sprookjes gekocht, waar ook een moraal in zat. Ik had een brief gekregen van mijn zus en mijn mama, aangezien die brieven zo emotioneel en lief waren, moest ik toch wel een traantje laten. Ik zweer dat echt IEDEREEN aan het wenen was, samen daar in die kerk, en na het lezen van de brieven stond iedereen op en begon elkaar te omhelzen. Ik kende die mensen nog maar 3 dagen, maar toch was dat echt een speciaal moment! Ik kan me echt niet voorstellen dat dit in België zou gebeuren, daarvoor moet je gewoon in Argentinië zijn.
Die avond was dan het kampvuur, waarbij iedereen iemand mocht bedanken, vergeving vragen of iets mocht wensen.
De volgende dag was dan de afscheids-ceremonie, waarbij nog maar eens iedereen elkaar omhelsde. Ik heb echt superveel mensen leren kennen op die 4 dagen, geweldige mensen, daarom ben ik zo blij dat ik meegegaan ben! Het was echt leuk om eens alleen met allemaal mensen die ik niet kende mee te gaan, dat ik gewoon eens zelf kon kiezen met wie ik wou omgaan en zelf mensen kon leren kennen.
Teruggekomen op school werd ik op de vingers getikt omdat ik nooit iets doe in de les. Ik voelde me weer oneerlijk behandeld, want toen ik hier aangekomen was, zeiden al mijn klasgenoten dat ik niets mocht doen, dat ik mocht slapen als ik wou,... En de leerkrachten geven mij nooit de fotokopieën, de opdrachten, dus hoe willen ze dan dat ik iets doe? Ik voelde me precies weer op het college, hoe autoritair ze mij hier behandelden. De directrice stelde me voor de keuze: ofwel moest ik in mijn klas blijven en studeren voor alle vakken (dus ook de vakken waar ik echt niets van begrijp en die me niet interesseren, zoals boekhouden, economie en arbeidsrecht) ofwel moest ik lessen gaan volgen in andere klassen en richtingen en zo iets leren over Argentinië. Ik heb voor het laatste gekozen en nu ga ik dus op school politiek, geografie, psychologie en geschiedenis gaan doen. Zal waarschijnlijk interessanter zijn dan al mijn wiskundige, economische vakken ;-)
Nog een paar andere dingetjes over Argentinië:
- In alle straten staan sinaasappelbomen. Die sinaasappels kan je helaas wel niet opeten omdat ze naar het schijnt bitter zijn. Ik heb ze nooit geprobeerd.
- Sangria is hier fanta met rode wijn. Witte wijn drinken ze met sprite
- In iedere keuken staat een tv, die bijna altijd opstaat, ook tijdens het eten.
- De winkels hebben hier andere openingstijden: 's morgens tot 1u, dan sluiten ze tijdens de siesta, en daarna openen ze weer van 6u tot 11u. Overal in de straten zijn er hier 'kioskos', dat zijn kleine winkeltjes waar je koekjes, eten, herlaadkaarten enz. kan kopen.
- De meeste straten hier hebben éénrichtingsverkeer en al menige malen moest mij het leven gered worden omdat ik met het motto "de auto's zullen wel stoppen" de straat wou oversteken. Ze stoppen NOOIT.
- Er zijn hier echt veel kakkerlakken... Dit vind ik echt verschrikkelijk, ik heb al een nieuwe fobie ontwikkeld denk ik. Alleen al het geluid om ze dood te maken, ik kan het niet typen maar het is echt vies! Ze kruipen uit de afvoer van de badkamer, uit het bad... Ik heb er zelfs nachtmerries over! Spinnen daarentegen zijn er vrijwel niet. Ik heb er nog maar 3 gezien tijdens heel het jaar. Joepie!
- In het laatste jaar van de middelbare school kan je hier niet blijven zitten: je moet blijven herexamens doen tot als je erdoor bent. Ook al duurt dat 3 jaar. Voor vele richtingen aan de universiteit zijn er ingangsexamens, niet alleen voor geneeskunde maar ook voor economie, engels, L.O.,... De universiteiten zijn wel volledig gratis!
- Iedereen is hier veel bezig met zijn lichaam, de meerderheid van de jongeren spenderen hier volledige dagen in de fitness of zijn op dieet. Dieet is hier wel anders: brood wordt hier gezien als voedsel dat je dik maakt (dit is zo raar voor mij!) en in plaats van bijvoorbeeld fruit of groenten te eten, blijven ze gewoon koekjes en suiker eten. Gewoon minder.
Oke, dit was het voor mijn berichtje. Ik heb een moeilijke periode achter de rug, maar ik begin me weer beter te voelen. Nog maar 3 weken school en het zit erop! Vakantie! Dan ga ik met mijn familie naar ons vakantiehuisje in de bergen, naar Cordoba en ik zou ook supergraag de familie van mijn broer in Santa Fe bezoeken.
Ik hoop dat alles goed gaat daar in België! Dikke kus
